تمبک یا تنبک

تمبک، یکی از سازهای کوبه‌ای ایرانی است. این ساز از نظر سازشناسی جزء طبل‌های جام‌ شکل به حساب می آید، سازهایی همانند داربوکا در کشورهای عربی و ترکیه و همچنین زیربغلی در افغانستان جزو خانواده ساز های کوبه ایی می باشد.

توصیه ما به شما این است که قبل از خرید تنبک از یک متخصص مشاوره بگیرید. برای دریافت مشاوره رایگان از متخصصان ما می‌توانید با شماره های ۰۲۶۳۳۵۲۱۴۵۵ - ۰۹۱۲۱۶۷۵۳۸۷  تماس حاصل فرمایید.

 

تنبک در فرهنگ ها ، اشعار ، آثار موسیقی دانان بصورت "تمبک" ، "تبنک" ، دُمبک ، دُمبال ، خُنبک و ... به کار برده شده است.

اگر برای شما هم سوال است که به این ساز کوبه ایی تمبک یا تنبک گفته می شود. ما در پاسخ باید بگوییم بعضی از کلمات از یک معنا برخوردار هستند و فقط در تلفظ با یکدیگر متفاوت هستند. در این مقاله در مورد استفاده واژه تنبک یا تمبک توضیح مفصل و کاملی که می‌دهیم و با هم خواهیم فهمیدم که تمبک یا تنبک، کدام صحیح است.

بهمن رجبی معتقد است که نام این ساز در اصل تنبک بوده و تبدیل آن به تمبک به خاطر تلفظ سریع می باشد. اما گروهی دیگر معتقد هستند که صورت «تنبک» منشاء منطقی نداشته و به همین دلیل به اشتباه در میان مردم رواج یافته است

یکی از نظراتی که در وجه نام گذاری تمبک مورد بحث می باشد این است که واژه ی تمبک Tombak از دو لفظ تُم و بک تشکیل شده است و چون صدایی که از این ساز تولید می شود یادآور کننده این دو واژه در ذهن می باشد به احتمال زیاد نام این ساز برگرفته شده از صدای آن باشد.

بعضی مواقع در گویش شیرین فارسی اگر در واژه ای “ن” نوشته شده است و برخی آن را “م” می خوانند. پس به صورت ما تنبک می نویسیم اما هنگامی که آن را سریع تلفظ می کنیم تمبک خوانده می شود. واژه‌های بسیاری وجود دارند که با این ماجرا مترادف هستند؛ در نتیجه هیچ فرقی بین تنبک و تمبک وجود ندارد. هر دوی آنها دارای معنای صحیح هستند اما در تلفظ با یکدیگر متفاوت اند.

تنبک و تمبک از سازهای ضربی است و از نظر سازشناسی جزو طبل های جامی شکل به حساب می آیدد و یکی از کامل ترین سازهای کوبه ای پوستی موجود در دنیا به شمار می رود. این ساز را با هر ده انگشت نواخته می شود و نقش همراهی کننده و هماهنگ کننده با سایر ساز ها را در گروه نوازی بر عهده دارد.

در نواحی کرمان کولیان ، عشایر و نوازندگان بومی استان تنبک خود را به وسیله تسمه ای چرمی به شانه آویخته و می نوازند. در روستاهای اطراف بم ، افرادی به نام چوب پا ، با به پا کردن چوب هایی به ارتفاع 2.5 تا 3 متر در جلوی کاروان های عروسی به راه افتاده و به نواختن تنبک و خواندن ترانه های شاد می پرداختند.